Plitvice

We vertrokken al vroeg in de ochtend naar Kroatië. Onderweg veranderende de route vanwege veel file bij Zagreb. In de ochtend werd ons vertelt dat er op zaterdag vaak lange files bij de grens stonden. Vanwege onze routewijziging hadden we hier gelukkig ook niet veel last van. We kwamen rond 13.00 uur (eerder dan verwacht) aan bij ons appartement. De eigenares sprak geen Engels maar was duidelijk nog aan het poetsen. We besloten even lunch te gaan halen bij de supermarkt en toen we terugkwamen was ons prachtige appartement klaar. We kregen de dochter van de eigenares aan de lijn om alles uit te leggen. Het appartement was gevuld met allerlei etenswaren en toiletartikelen. Ze hadden zelfs zelfgestookte brandy. We mochten alles gebruiken wat we wilde. In de koelkast lag een fles wijn, bier, melk enz. Echt fijn! Na een rustpauze en lunch besloten we naar Plitvice te wandelen. Het pad liep vrij strak naar beneden. In Kroatië (en Slovenië) schatten ze Lucas steeds veel jonger waardoor hij bij veel attracties, parken e.d. gratis of tegen gereduceerd tarief naar binnen mag. Soms benoemen we zijn leeftijd en mag hij toch gratis naar binnen... beetje vaag maar ons hoor je niet klagen. Zo ook bij Plitvice. We zouden eigenlijk omgerekend €25 voor hem moeten betalen maar hij werd onder de 7 jaar geschat en was dus gratis. 

We besloten eerst richting de grote waterval te lopen. Daarvoor moesten we met 2 boten waren en een stuk lopen. Het park staat op de UNESCO werelderfgoedlijst en is in één woord prachtig. Het is net een sprookjesland. Vlakbij de grote waterval ligt ingang nummer 1 maar we waren via ingang 2 binnengekomen en moesten daardoor nog een flink stuk terug. Gelukkig bracht een soort treintje ons daarheen. Daarna moesten we nog een half uur bergop teruglopen. Dit namen Lucas en Toby ons niet in dank af. Gelukkig maakte de belofte van een ijsje veel goed en met wat wedstrijdjes en afleiding liepen ze de hele weg zonder mopperen terug. Tot grote bewondering van een Amerikaanse toerist die niet kon geloven dat zij alles zelf gelopen hadden in het park en op weg terug. 

Eenmaal bij ons appartement gingen Lieke en Lucas samen boodschappen doen en ijsjes halen.  Na de boodschappen liep Lucas met de ijsjes vast terug (50m) terwijl Lieke nog even keek of er een pinautomaat was. Lucas nam echter de verkeerde afslag en toen Lieke in het appartement aankwam en Lucas niet zag wisten we niet hoe snel we naar beneden moesten rennen terug naar de supermarkt. Gelukkig wees een local ons de weg waar Lucas ingelopen was en vonden we ons verdwaalde ventje terug. De tranen werden gedroogd en het ijsje ging er na zo'n sprintje goed in. 

S avonds maakte we zelf een pasta waar we twee dagen van konden eten en gingen we op tijd naar bed. 

De volgende ochtend besloten we uit te slapen en rustig op te staan. Lieke hing beneden een wasje op een zag een klein poesje liggen.  Toen ze dit tegen Lucas en Toby vertelde wisten ze niet hoe snel ze de beeldschermen uit moesten zetten en hun schoenen aandoen.  Rond 10.30 uur gingen we naar beneden om naar het nationaal park te lopen maar niet voordat we uitgebreid met het poesje geknuffeld hadden. We hadden lunch meegenomen en besloten nu eerst met de trein de andere kant op te rijden en daar wat rond te wandelen om vervolgens met de trein terug te gaan en met de boot naar de overkant van het meer. Daar lunchtte we met uitzicht op watervallen en maakte we nog een mooie wandeling waarna we het genoeg vonden. We vonden dat onze jongens wel weer een lekker ijsje verdient hadden met de hoeveelheid de we gewandeld hadden. We hebben ongeveer 345 watervallen geteld en meer dan 50 libelle die we isalibelle noemden daarnaast hebben we ongeveer 100.000 stappen in een week gezet. Onze jongens waarschijnlijk nog iets meer. We gingen dus op tijd slapen want we waren mooie en de volgende dag gaan we helemaal naar het zuiden afreizen naar Dubrovnik.