Via het ziekenhuis naar Galway
Oké... Waar zijn we geëindigd.
We moesten dus de volgende dag terug komen voor een operatie.
Althans zo dachten wij... niets bleek minder waar, bleek later.
We moesten zorgen om voor 9.00 uur bij the soft tissue clinic te zijn. De arts had gezegd dat de zusters er al eerder zijn en we het beste er als eerste konden zijn omdat ze de regel 'wie het eerst komt wie het eerst maalt ' hanteren. Aangezien ons plan was om naar Galway te gaan, besloten we er extra vroeg te zijn zodat hij als eerst geholpen werd en als eerst geopereerd zou worden indien dit nodig was.
We waren om 8.20 uur bij de soft tissue clinic en er zat al een aantal mensen te wachten. Naast de regel 'wie het eerst komt...' hanteren ze ook de regel dat kinderen eerst mogen. Mazzeltje voor ons.
Toby was als tweede aan de beurt want er was een klein meisje eerder dan ons in de wachtruimte.
Eenmaal bij de arts werd de wond grondig bekeken. Hij raakte hem ook direct in de wond wat volgens de arts heel pijnlijk was. Toby was nuchter wat ze hier fasting noemen... wanneer je sober zegt kijken ze je heel raar aan. Toby had zelfs geen pijnstilling gehad omdat we zeker wilde zijn dat wanneer hij geopereerd moest worden dit ook zou kunnen. De arts was uiterst verbaasd over hoe rustig Toby bleef terwijl hij de wond steeds aanraakte (ook bij en aan zijn bot) zeker gezien hij geen pijnstilling had gehad. Na de wond grondig geïnspecteerd te hebben en opnieuw foto's gemaakt te hebben, wilde hij met zijn supervisor/ hoofd plastische chirurgie overleggen over wat te doen. Paar minuten later werden we terug geroepen bij de arts. Na overleg hadden ze besloten dat hij geopereerd moest worden omdat ze niet zeker waren of zijn bot bloot lag. Dan zijn de infectie risico's groot. Daarnaast zou zijn nagelbed nog gedeeltelijk in tact zijn en dat wilden ze graag herstellen zover dat kon.
Prima dachten wij! Kom maar op met die operatie dan zijn we er vanaf...
Maar daar zat het addertje. De operatie kon niet op zondag maar zou op maandag ochtend plaatsvinden....
Ons plan was om zondag naar Galway te rijden maar plannen zijn er om gewijzigd te worden. Zeker voor de gezondheid en het welzijn van je kinderen. We besloten daarom om maar in Cork te blijven zodat we dichtbij het ziekenhuis zouden zijn.
Daar gingen we weer...voor de tweede keer weg bij het ziekenhuis en leken we geen stap verder.
Wouter regelde een hotel in Cork en Lieke belde het hotel in Galway dat we niet konden komen. Daarnaast hebben we een apotheek gezocht om medicijnen te halen en de verzekeringen zijn gebeld.
De hele zondag hebben we ons een beetje verslagen gevoeld. We zijn wel Cork in gewandeld maar echt genieten was er even niet bij. We waren moe en emotioneel van alles wat we in 24 uur hadden meegemaakt dus we besloten vroeg te gaan slapen zodat we fit zouden zijn voor de operatie.
Ons was gezegd dat hij om 7.30 uur geopereerd zou worden dus we waren 7.15 uur (voor de zusters) al in het ziekenhuis.
Om 7.30 uur werden we gevraagd naar wie we waren en waarvoor we kwamen. Rond 8.00 uur zaten we in de ruimte waar alle kinderen klaargemaakt werden voor de operatie.
Zuster Julie met een roze winnie de pooh shirt was onze zuster voor de voorbereidingen. Een lieve zuster die alle procedures op een leuke kinderlijke manier uitlegde en positief maken. Ondanks de taalbarrière begrepen Toby en Lucas haar perfect. Ze betrok Lucas ook overal bij en liet hem meehelpen. Wij functioneerden hier en daar als vertaler. Zijn spierballen werden gemeten (bloeddruk gemeten) en ons werd verteld dat kinderen op basis van hun leeftijd geholpen werden. Toby was hierdoor als 3e aan de beurt.
Rond kwart over 10/ half 11 mocht Toby en Lieke naar de anesthesist en operatiekamer. Toby werd een beetje gespannen en probeerde de zuster te foppen door zijn rechter pink te laten zien en te zeggen dat hij beter was.
Daar werden eerst opnieuw alle vragen doorgenomen of hij eerder onder narcose was geweest, allergieën heeft enzovoort enzovoort. Ondertussen deden Lieke en Toby simpele spelletjes zoals 'ik zie ik zie wat jij niet ziet '.
De anesthesist legde de procedure van het kapje uit en Lieke vertaalde alles. De chirurg kwam langs en vertelde wat zijn plan was. Het nagelbed herstellen en zijn vinger dichtmaken (Het gunstigste scenario). Als dit niet zou lukken zou zijn pink kleiner worden en moest hij terplekke improviseren wat het beste is.
De zuster checkte of we alles begrepen hadden en benoemde dat ik mee mocht naar de operatiekamer vanwege de taalbarrière en omdat hij nog zo klein is. Lieke kreeg een operatiepak aan. De artsen en zusters verbaasden zich over hoe goed Engels wij beide spraken en hadden regelmatig niet door dat we niet in Ierland woonden maar op vakantie waren.
In de operatiekamer moest Toby het kapje wat de anesthesist had laten zien op en rustig de ballon opblazen. Rustig is niet één van Toby zijn kwaliteiten dus als een razende begon hij te blazen. Gelukkig kreeg Lieke hem rustig ging hij rustig slapen.
Lieke werd de operatiekamer uitgezet en gezegd dat ze haar over 40 minuten zouden bellen als hij wakker aan het worden was.
Na 40 minuten werden we gebeld en mocht Lieke bij Toby. Hij wilde in eerste instantie niet wakker worden maar toen hij Lieke haar stem hoorde deed hij zijn ogen open. Toen Lieke over Lucas en Wouter begon ging hij gelijk recht op zitten. Hij kreeg wat te drinken wat er in één teug inging. De anesthesist kwam kijken of hij wakker was en zei dat het goed gegaan was. Even later kwam de chirurg vertellen dat de operatie goed maar niet volgens plan was gegaan. Hij legde uit dat hij het bot niet helemaal goed had kunnen bedekken met weefsel en dat zijn pink iets kleiner was. Lieke vroeg of hij hiermee wilde zeggen dat hij een stukje van zijn bot gehaald had. De arts schrok van haar directe vraag en zei dat hij er maar een klein stukje af heeft moeten halen. Hierdoor kon hij het weefsel van de ene kant naar de andere kant er overheen leggen en vervolgens de wond dicht maken. Dat de vorm van zijn pink nu een beetje anders is maar dat dit mettertijd nog kan herstellen net als zijn nagel. Alhoewel die altijd kleiner zal zijn dan van zijn andere pink.
Toen Toby gedronken had en dit binnen kon houden mocht hij terug naar de afdeling naar papa en Lucas die met een enorme ballon op hem stonden te wachten. Onderweg herkende hij de route en zei met een grote glimlach dat we bijna bij de roze zuster waren.... kleine charmeur dat hij is.
Op de afdeling was hij al snel zichzelf. Hij dronk en at goed. En voor 14.00 uur mochten we het ziekenhuis verlaten. Het verband moet om zijn pink blijven en mag absoluut niet nat worden... dus geen zwemmen voor Toby. Zodra we in Nederland zijn moeten we maar de huisarts om het verband eraf te halen en naar de wond te laten kijken. Het gaat zeker 4 weken duren voor het een beetje hersteld is.
Toen we de nodige medicatie hadden opgehaald zijn we direct doorgereden naar de cliffs of Moher om vervolgens via Burren NP naar Galway te rijden. Nadat we de spullen hadden gedropt zijn we Galway in gegaan om wat te eten. Wat een geweldige stad is dat! Overal straatmuzikanten, live muziek, vlaggetjes en overal mensen op straat, super gezellig! Lieke en Wouter proosten op de goede afloop en we besloten de jongens te trakteren op lekkere toetjes. Het waren drie toetjes maar dat hadden we zeker met 7 mensen van kunnen genieten...oeps. Verschillende Ieren reageerde op onze asociale toetjes door te klappen, lachen en hun duimen op te steken.
We waren moe van deze enerverende dag en zijn lekker gaan slapen en besloten geen wekker te zetten om ff lekker bij te komen van alles.
We moesten dus de volgende dag terug komen voor een operatie.
Althans zo dachten wij... niets bleek minder waar, bleek later.
We moesten zorgen om voor 9.00 uur bij the soft tissue clinic te zijn. De arts had gezegd dat de zusters er al eerder zijn en we het beste er als eerste konden zijn omdat ze de regel 'wie het eerst komt wie het eerst maalt ' hanteren. Aangezien ons plan was om naar Galway te gaan, besloten we er extra vroeg te zijn zodat hij als eerst geholpen werd en als eerst geopereerd zou worden indien dit nodig was.
We waren om 8.20 uur bij de soft tissue clinic en er zat al een aantal mensen te wachten. Naast de regel 'wie het eerst komt...' hanteren ze ook de regel dat kinderen eerst mogen. Mazzeltje voor ons.
Toby was als tweede aan de beurt want er was een klein meisje eerder dan ons in de wachtruimte.
Eenmaal bij de arts werd de wond grondig bekeken. Hij raakte hem ook direct in de wond wat volgens de arts heel pijnlijk was. Toby was nuchter wat ze hier fasting noemen... wanneer je sober zegt kijken ze je heel raar aan. Toby had zelfs geen pijnstilling gehad omdat we zeker wilde zijn dat wanneer hij geopereerd moest worden dit ook zou kunnen. De arts was uiterst verbaasd over hoe rustig Toby bleef terwijl hij de wond steeds aanraakte (ook bij en aan zijn bot) zeker gezien hij geen pijnstilling had gehad. Na de wond grondig geïnspecteerd te hebben en opnieuw foto's gemaakt te hebben, wilde hij met zijn supervisor/ hoofd plastische chirurgie overleggen over wat te doen. Paar minuten later werden we terug geroepen bij de arts. Na overleg hadden ze besloten dat hij geopereerd moest worden omdat ze niet zeker waren of zijn bot bloot lag. Dan zijn de infectie risico's groot. Daarnaast zou zijn nagelbed nog gedeeltelijk in tact zijn en dat wilden ze graag herstellen zover dat kon.
Prima dachten wij! Kom maar op met die operatie dan zijn we er vanaf...
Maar daar zat het addertje. De operatie kon niet op zondag maar zou op maandag ochtend plaatsvinden....
Ons plan was om zondag naar Galway te rijden maar plannen zijn er om gewijzigd te worden. Zeker voor de gezondheid en het welzijn van je kinderen. We besloten daarom om maar in Cork te blijven zodat we dichtbij het ziekenhuis zouden zijn.
Daar gingen we weer...voor de tweede keer weg bij het ziekenhuis en leken we geen stap verder.
Wouter regelde een hotel in Cork en Lieke belde het hotel in Galway dat we niet konden komen. Daarnaast hebben we een apotheek gezocht om medicijnen te halen en de verzekeringen zijn gebeld.
De hele zondag hebben we ons een beetje verslagen gevoeld. We zijn wel Cork in gewandeld maar echt genieten was er even niet bij. We waren moe en emotioneel van alles wat we in 24 uur hadden meegemaakt dus we besloten vroeg te gaan slapen zodat we fit zouden zijn voor de operatie.
Ons was gezegd dat hij om 7.30 uur geopereerd zou worden dus we waren 7.15 uur (voor de zusters) al in het ziekenhuis.
Om 7.30 uur werden we gevraagd naar wie we waren en waarvoor we kwamen. Rond 8.00 uur zaten we in de ruimte waar alle kinderen klaargemaakt werden voor de operatie.
Zuster Julie met een roze winnie de pooh shirt was onze zuster voor de voorbereidingen. Een lieve zuster die alle procedures op een leuke kinderlijke manier uitlegde en positief maken. Ondanks de taalbarrière begrepen Toby en Lucas haar perfect. Ze betrok Lucas ook overal bij en liet hem meehelpen. Wij functioneerden hier en daar als vertaler. Zijn spierballen werden gemeten (bloeddruk gemeten) en ons werd verteld dat kinderen op basis van hun leeftijd geholpen werden. Toby was hierdoor als 3e aan de beurt.
Rond kwart over 10/ half 11 mocht Toby en Lieke naar de anesthesist en operatiekamer. Toby werd een beetje gespannen en probeerde de zuster te foppen door zijn rechter pink te laten zien en te zeggen dat hij beter was.
Daar werden eerst opnieuw alle vragen doorgenomen of hij eerder onder narcose was geweest, allergieën heeft enzovoort enzovoort. Ondertussen deden Lieke en Toby simpele spelletjes zoals 'ik zie ik zie wat jij niet ziet '.
De anesthesist legde de procedure van het kapje uit en Lieke vertaalde alles. De chirurg kwam langs en vertelde wat zijn plan was. Het nagelbed herstellen en zijn vinger dichtmaken (Het gunstigste scenario). Als dit niet zou lukken zou zijn pink kleiner worden en moest hij terplekke improviseren wat het beste is.
De zuster checkte of we alles begrepen hadden en benoemde dat ik mee mocht naar de operatiekamer vanwege de taalbarrière en omdat hij nog zo klein is. Lieke kreeg een operatiepak aan. De artsen en zusters verbaasden zich over hoe goed Engels wij beide spraken en hadden regelmatig niet door dat we niet in Ierland woonden maar op vakantie waren.
In de operatiekamer moest Toby het kapje wat de anesthesist had laten zien op en rustig de ballon opblazen. Rustig is niet één van Toby zijn kwaliteiten dus als een razende begon hij te blazen. Gelukkig kreeg Lieke hem rustig ging hij rustig slapen.
Lieke werd de operatiekamer uitgezet en gezegd dat ze haar over 40 minuten zouden bellen als hij wakker aan het worden was.
Na 40 minuten werden we gebeld en mocht Lieke bij Toby. Hij wilde in eerste instantie niet wakker worden maar toen hij Lieke haar stem hoorde deed hij zijn ogen open. Toen Lieke over Lucas en Wouter begon ging hij gelijk recht op zitten. Hij kreeg wat te drinken wat er in één teug inging. De anesthesist kwam kijken of hij wakker was en zei dat het goed gegaan was. Even later kwam de chirurg vertellen dat de operatie goed maar niet volgens plan was gegaan. Hij legde uit dat hij het bot niet helemaal goed had kunnen bedekken met weefsel en dat zijn pink iets kleiner was. Lieke vroeg of hij hiermee wilde zeggen dat hij een stukje van zijn bot gehaald had. De arts schrok van haar directe vraag en zei dat hij er maar een klein stukje af heeft moeten halen. Hierdoor kon hij het weefsel van de ene kant naar de andere kant er overheen leggen en vervolgens de wond dicht maken. Dat de vorm van zijn pink nu een beetje anders is maar dat dit mettertijd nog kan herstellen net als zijn nagel. Alhoewel die altijd kleiner zal zijn dan van zijn andere pink.
Toen Toby gedronken had en dit binnen kon houden mocht hij terug naar de afdeling naar papa en Lucas die met een enorme ballon op hem stonden te wachten. Onderweg herkende hij de route en zei met een grote glimlach dat we bijna bij de roze zuster waren.... kleine charmeur dat hij is.
Op de afdeling was hij al snel zichzelf. Hij dronk en at goed. En voor 14.00 uur mochten we het ziekenhuis verlaten. Het verband moet om zijn pink blijven en mag absoluut niet nat worden... dus geen zwemmen voor Toby. Zodra we in Nederland zijn moeten we maar de huisarts om het verband eraf te halen en naar de wond te laten kijken. Het gaat zeker 4 weken duren voor het een beetje hersteld is.
Toen we de nodige medicatie hadden opgehaald zijn we direct doorgereden naar de cliffs of Moher om vervolgens via Burren NP naar Galway te rijden. Nadat we de spullen hadden gedropt zijn we Galway in gegaan om wat te eten. Wat een geweldige stad is dat! Overal straatmuzikanten, live muziek, vlaggetjes en overal mensen op straat, super gezellig! Lieke en Wouter proosten op de goede afloop en we besloten de jongens te trakteren op lekkere toetjes. Het waren drie toetjes maar dat hadden we zeker met 7 mensen van kunnen genieten...oeps. Verschillende Ieren reageerde op onze asociale toetjes door te klappen, lachen en hun duimen op te steken.
We waren moe van deze enerverende dag en zijn lekker gaan slapen en besloten geen wekker te zetten om ff lekker bij te komen van alles.
Toby heel veel beterschap met je pinkje !